Błocić podłogę.
Błocić mieszkanie a. w mieszkaniu.
Błocić (sobie) obuwie, płaszcz.
Dzieci błocą się idąc przez te mokradła.
Obuwie, ubranie się błoci.
Słownik języka polskiego . 2013.
błocić — {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. ndk VIIb, błocićcę, błocićci, błoć, błocićcony {{/stl 8}}– ubłocić {{/stl 13}}{{stl 8}}dk VIIb, {{/stl 8}}zabłocić {{/stl 13}}{{stl 8}}dk VIIb {{/stl 8}}{{stl 7}} brudzić błotem : {{/stl 7}}{{stl 10}}Błocić w sieni.… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
błocić się — {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. ndk VIIb {{/stl 8}}– ubłocić się {{/stl 13}}{{stl 8}}dk VIIb {{/stl 8}}{{stl 7}} brudzić siebie, swoje ubranie błotem : {{/stl 7}}{{stl 10}}Dziecko ubłociło się w kałuży. Dzieci błocą się, grzebiąc po deszczu w ziemi.… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
błocenie — ↨ błocenie się n I rzecz. od błocić (się) … Słownik języka polskiego
ubłocić (się) — {{/stl 13}}{{stl 7}}ZOB. błocić (się) {{/stl 7}} … Langenscheidt Polski wyjaśnień
zabłocić — {{/stl 13}}{{stl 17}}ZOB. {{/stl 17}}{{stl 7}}błocić {{/stl 7}} … Langenscheidt Polski wyjaśnień
