przewodnik

m III, DB. -a, N. \przewodnikkiem; lm M. \przewodnikicy, DB. -ów

1. «ten, kto idąc przodem wskazuje komuś drogę, kieruje do celu»

Był moim przewodnikiem po nieznanym mieście.

Przewodnik doprowadził turystów do granicy.

2. «ten, kto zawodowo oprowadza turystów po jakimś terenie, mieście, zaznajamiając z ich historią, z eksponatami w muzeach itp.»

Przewodnik górski.

Przewodnik w muzeum.

Kurs szkolenia przewodników.

Przewodnik oprowadzał wycieczkę.

3. «ten, kto stoi na czele jakiejś grupy, nadaje kierunek czyjejś działalności, wpływa na kogoś; przywódca, mistrz, opiekun»

Zapalony przewodnik młodzieży.

Był przewodnikiem w każdej wspólnej zabawie.

4. lm MB. -i

«osobnik z grupy tego samego gatunku ptaków lub zwierząt idący (lecący) na czele stada, klucza»

Przewodnik klucza żurawi.

5. B.=M.; lm MB. -i

«książka podająca wiadomości z historii, geografii danego regionu, zawierająca mapy, podająca praktyczne wskazówki dotyczące podróżowania, noclegów itp.; także książka zawierająca praktyczne wiadomości, instrukcje dotyczące jakiejś dziedziny»

Przewodnik turystyczny, krajoznawczy.

Przewodniki bibliotekarskie.

Przewodnik po muzeum.

Wydawać przewodniki.

6. B.=M.; lm MB. -i

fiz. «ciało, substancja zdolne do przewodzenia ciepła lub prądu elektrycznego; także ciało dobrze, łatwo przewodzące prąd elektryczny w warunkach normalnych (np. metale, niektóre elektrolity oraz gazy przy odpowiednio niskich ciśnieniach)»

∆ Zły przewodnik «ciało, substancja nieprzewodzące ciepła lub prądu elektrycznego; izolator»