- przymusowo
- «niedobrowolnie, pod przymusem; z konieczności»
Niemowlęta są przymusowo szczepione.
Słownik języka polskiego . 2013.
przymusowo
Look at other dictionaries:
przymusowo — {{/stl 13}}{{stl 8}}przysł. {{/stl 8}}{{stl 7}} wbrew czyjejś woli; z konieczności : {{/stl 7}}{{stl 10}}Przymusowo wysłać alkoholika na leczenie. {{/stl 10}} … Langenscheidt Polski wyjaśnień
getto — n III, Ms. getcie; lm D. gett «część miasta obrana lub przymusowo wyznaczona jako miejsce zamieszkania dla mniejszości narodowej lub religijnej; w czasie II wojny światowej przymusowo zamknięta dzielnica żydowska, której utworzenie przez… … Słownik języka polskiego
ekspatriant — m IV, DB. a, Ms. ekspatriantncie; lm M. ekspatriantnci, DB. ów «człowiek, który przymusowo lub dobrowolnie opuścił kraj» … Słownik języka polskiego
internować — ndk a. dk IV, internowaćnuję, internowaćnujesz, internowaćnuj, internowaćował, internowaćowany 1. «zatrzymywać, zatrzymać, osadzać, osadzić w specjalnych obozach (po uprzednim rozbrojeniu) oddziały wojskowe państw wojujących przekraczające… … Słownik języka polskiego
internowany — internowanyni imiesł. przymiotnikowy bierny czas. internować (p.) internowany w użyciu rzecz. «osoba przymusowo osadzona w wyznaczonym miejscu» Obóz dla internowanych … Słownik języka polskiego
komornik — m III, DB. a, N. komornikkiem; lm M. komornikicy, DB. ów 1. «urzędnik państwowy dokonujący czynności egzekucyjnych, ściągający przymusowo należność od dłużników na podstawie orzeczeń i pod kontrolą sądu» Komornik egzekwuje alimenty. Komornik… … Słownik języka polskiego
obowiązkowo — «zgodnie z ustalonym obowiązkiem, zgodnie z poczuciem obowiązku; przymusowo» Należy obowiązkowo odbyć służbę wojskową. Musiał obowiązkowo zrobić badania lekarskie … Słownik języka polskiego
volksdeutsch — [wym. folksdojcz] m II, DB. a; lm M. e, DB. ów «osoba, która w czasie okupacji hitlerowskiej została wpisana (dobrowolnie, a w pewnych wypadkach przymusowo) na listę osób pochodzenia niemieckiego, mających znaczne przywileje w stosunku do… … Słownik języka polskiego
więzienie — n I 1. rzecz. od więzić. 2. lm D. więzieniezień «zakład karny, w którym się odbywa karę pozbawienia wolności; budynek, w którym przebywają przymusowo ludzie skazani wyrokiem sądowym» Bramy, mury więzienia. Dozorca, dyrektor, naczelnik więzienia.… … Słownik języka polskiego
więzień — m I, DB. więźnia; lm M. więźniowie, DB. więźniów «osoba pozbawiona wolności, przebywająca w zakładzie karnym, w więzieniu, obozie (np. w hitlerowskim obozie koncentracyjnym)» Więzień kryminalny, polityczny. Byli więźniowie hitlerowskich obozów… … Słownik języka polskiego
