pustka

ż III, CMs. \pustkatce; lm D. \pustkatek

1. «puste, niczym lub nikim nie wypełnione wnętrze czegoś; brak czegokolwiek w jakimś pomieszczeniu, na jakiejś przestrzeni; bycie pustym»

Pustka na widowni, na ulicy.

Po wyjeździe dzieci zapanowała w domu pustka.

W mieście, w okolicy pustka.

W spiżarni, w magazynie pustki.

◊ Coś stoi, świeci, zieje pustką a. pustkami «coś jest całkowicie puste, opustoszałe, opuszczone przez ludzi, nie zamieszkane, wyludnione»

◊ pot. Pustki w kieszeni «całkowity brak pieniędzy»

przen.

Pustka duchowa.

Czuć pustkę w głowie, w sercu.

Wypełnić, zapełnić czymś pustkę w życiu.

2. «obszar nie zaludniony lub opuszczony przez ludzi, teren nie zagospodarowany; pustkowie»

Zagospodarować, zalesić pustki.