- słuch
- m III, D. -u; lm M. -y1. blm«zmysł odbierający wrażenia dźwiękowe, działające na receptory w ślimaku ucha wewnętrznego; zdolność słyszenia; słyszenie»
Przytępiony, słaby słuch.
Mieć dobry, ostry słuch.
Stracić słuch.
Wysilać, wytężać słuch.
◊ Grać, śpiewać melodie ze słuchu «grać, śpiewać melodie zasłyszane i zapamiętane, bez korzystania z nut»◊ Zamienić się w słuch «zacząć słuchać bardzo uważnie, słuchać czegoś z ciekawością, z zainteresowaniem»◊ Słuch o kimś, o czymś zaginął «brak o kimś, o czymś wszelkich wiadomości; ktoś zaginął bez śladu, coś przepadło, zginęło bez wieści»◊ pot. Powiedzieć coś komuś do słuchu «ostro coś komuś powiedzieć, nawymyślać komuś»2. blm«zdolność orientowania się w wysokości poszczególnych tonów melodii, w jej rytmie, umożliwiająca poprawne wykonanie melodii i odróżnianie poprawnego wykonania melodii od fałszu»Słuch muzyczny.
Nie mieć słuchu.
∆ muz. Słuch absolutny «wrodzona zdolność rozpoznawania bezwzględnej wysokości dźwięków»3. zwykle w lm, pot. «wiadomości podawane z ust do ust; pogłoski»Chodziły słuchy o ich zaręczynach.
Doszły (do) nas słuchy, że wyjeżdżasz.
4. zwykle w lm, łow. «uszy zająca, królika, dzika»
Słownik języka polskiego . 2013.