- burzyciel
- m I, DB. -a; lm M. -e, DB. -iksiążk. «ten, kto niszczy, burzy coś»zwykle w zn. przen.
Burzyciel starego porządku.
Burzyciel pokoju.
Słownik języka polskiego . 2013.
burzyciel
Look at other dictionaries:
burzyciel — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. mos V, lm M. e, D. i {{/stl 8}}{{stl 7}} podniośle: ten, kto niszczy istniejący ład, harmonię : {{/stl 7}}{{stl 10}}Burzyciel wiekowych tradycji, zwyczajów, starego porządku. {{/stl 10}} … Langenscheidt Polski wyjaśnień
burzycielski — przym. od burzyciel Burzycielskie teorie. Burzycielski charakter … Słownik języka polskiego
burzycielski — {{/stl 13}}{{stl 8}}przym. Ib, burzycielskiscy, {{/stl 8}}{{stl 7}}od rz. burzyciel: Burzycielskie przemówienie. Burzycielska teza. Burzycielska natura. {{/stl 7}} … Langenscheidt Polski wyjaśnień
dewastator — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. mos I, Mc. dewastatororze; lm M. dewastatororzy {{/stl 8}}{{stl 7}} osoba dokonująca bezwzględnej dewastacji czegoś; niszczyciel, burzyciel {{/stl 7}} … Langenscheidt Polski wyjaśnień
