szkielet

m IV, D. -u, Ms. \szkieletecie; lm M. -y

1. «twarda, mocna konstrukcja stanowiąca integralną część organizmu ludzkiego lub zwierzęcego, zbudowana z substancji organicznych i nieorganicznych, pełniąca funkcję podporową, ochronną i usztywniającą w stosunku do miękkich części organizmu; w węższym zakresie: układ kostny, kościec»

Szkielet ludzki, zwierzęcy.

Szkielet człowieka, psa, ptaka, ryby, płaza, skorupiaka, owada.

Preparować szkielety (zwierząt).

2. «system konstrukcyjny budowli lub urządzenia technicznego składający się z prętów konstrukcyjnych, sztywno ze sobą połączonych»

Szkielet betonowy, stalowy.

Szkielet budynku, samolotu, namiotu.

Budowla wsparta na mocnym szkielecie.

przen.

a) «to, co zostaje po zniszczeniu obiektu materialnego; ruiny, szczątki, zgliszcza»

Szkielet rozbitego samolotu, samochodu.

Szkielety spalonych domów, drzew.

b) «zasadniczy zrąb czegoś, określony układ jednostek jakiegoś zbioru, zespół najważniejszych elementów jakiejś całości; podstawa, trzon»

Szkielet kompozycji malarskiej.

Szkielet utworu dramatycznego.

‹z gr.›