- trefniś
- m I, DB. \trefniśisia; lm M. \trefniśisie, DB. \trefniśisiówprzestarz. «zawodowy żartowniś; błazen, wesołek»‹z węg.›
Słownik języka polskiego . 2013.
trefniś
Look at other dictionaries:
trefniś — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. mos V, lm M. trefniśisie, D. trefniśisiów {{/stl 8}}{{stl 7}} osoba zawodowo trudniąca się tworzeniem żartów, układaniem żartobliwych tekstów; błazen, żartowniś, prześmiewca : {{/stl 7}}{{stl 10}}Królewski, książęcy… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
błazen — m IV, DB. błazenzna, Ms. błaźnie; lm M. te błazenzny a. ci błaźni 1. «aktor cyrkowy występujący w roli komicznej; klown» Błazen cyrkowy. Grać rolę błazna. 2. «człowiek zachowujący się niepoważnie, ośmieszający się, stający się pośmiewiskiem;… … Słownik języka polskiego
pajac — m II, DB. a; lm M. e, DB. ów 1. «postać z dawnej komedii włoskiej, arlekin; trefniś jarmarczny lub cyrkowy w charakterystycznym stroju, błazen» Pajace cyrkowi. Wędrowny pajac. przen. «pogardliwie o kimś zachowującym się niepoważnie, śmiesznie,… … Słownik języka polskiego
wesołek — m III, DB. wesołekłka, N. wesołekłkiem; lm M. ci wesołekłkowie, te wesołekłki, DB. wesołekłków 1. «osoba o wesołym usposobieniu, skłonna do żartów, dowcipów; dowcipniś, żartowniś» Beztroski, sympatyczny wesołek. Usposobienie, natura wesołka.… … Słownik języka polskiego
