- truciciel
- m I, DB. -a; lm M. -e, DB. -i«ten, kto truje lub otruł kogoś»
Słownik języka polskiego . 2013.
truciciel
Look at other dictionaries:
truciciel — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. mos V, lm M. e, D. i {{/stl 8}}{{stl 7}} człowiek, który truje lub otruł kogoś {{/stl 7}} … Langenscheidt Polski wyjaśnień
trucicielka — ż III, CMs. trucicielkalce; lm D. trucicielkalek forma ż. od truciciel … Słownik języka polskiego
trucicielski — trucicielskiscy przym. od truciciel Trucicielskie zamysły … Słownik języka polskiego
trucicielka — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. ż Ib, CMc. trucicielkalce; lm D. trucicielkalek, {{/stl 8}}{{stl 7}}forma ż. od rz. truciciel. {{/stl 7}} … Langenscheidt Polski wyjaśnień
trucicielski — {{/stl 13}}{{stl 8}}przym. Ib, {{/stl 8}}{{stl 7}}od rz. truciciel: Trucicielskie zamiary. {{/stl 7}} … Langenscheidt Polski wyjaśnień
