tryftong

m III, D. -u, N. \tryftonggiem; lm M. -i

jęz. «połączenie trzech samogłosek w jednej sylabie w ten sposób, że tylko jedna, środkowa, bardziej otwarta jest elementem zgłoskotwórczym, dwie zaś skrajne, bardziej zamknięte, są niezgłoskotwórcze, np. wł. miei»

‹z gr.›