Ubieliłaś sobie płaszcz o ścianę.
Ubielona twarz.
Ubielone chaty.
Wiek ubielił mu skronie.
Ubielił się kredą, mąką.
Słownik języka polskiego . 2013.
ubielić — {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. dk VIIb, ubielićlę, ubielićli, ubielićlony {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} sprawić, aby coś było białe; wybielić : {{/stl 7}}{{stl 10}}Śnieg ubielił całą równinę. {{/stl 10}}{{stl 20}}… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
pobielić — dk VIa, pobielićlę, pobielićlisz, pobielićbiel, pobielićlił, pobielićlony pobielać ndk I, pobielićam, pobielićasz, pobielićają, pobielićaj, pobielićał, pobielićany 1. «uczynić coś białym, bielszym, jaśniejszym niż było; pomalować na biało (zwykle … Słownik języka polskiego
pobielić się — {{/stl 13}}{{stl 7}} ubrudzić się czymś białym; ubielić się : {{/stl 7}}{{stl 10}}Pobielić się mąką, płynem. Pobielić się o ścianę. {{/stl 10}} … Langenscheidt Polski wyjaśnień
