udać

dk I, udam, udasz, udadzą, udaj, udał, udany - udawać ndk IX, udaję, udajesz, \udaćwaj, \udaćwał, \udaćwany

1. «postąpić, powiedzieć coś nieszczerze, inaczej niż się myśli, czuje; stworzyć pozór czegoś»

Udać podziw.

Udawać chorobę.

Udawać miłość.

Udał, że nic się nie stało.

Udane zdziwienie.

2. częściej ndk «przedstawiać się, okazywać się innym, niż się jest w istocie; naśladować kogoś, coś»

Udawać wielką damę.

Udawać ważnego.

Udać głuchego.

◊ pot. Udawać Greka «udawać, że się o czymś nie wie, że się czegoś nie rozumie»

udać się - udawać się

1. «odbyć się pomyślnie, dobrze pójść, powieść się, stać się takim, jak należy»

Manewr się udał.

Wycieczka się udała.

Udało mu się błysnąć talentem.

Ciasto się nie udało.

Wszystko mu się udawało.

2. «o roślinach: dobrze wyrosnąć, wydać plon»

Nie udała się nam rzodkiewka.

Ziemniaki udają się na glebach lekkich.

3. książk. «podążyć, skierować się, wyprawić się dokądś; pójść, pojechać»

Udać się do miasta, za miasto, w podróż, z wizytą.

Udać się na punkt zborny.

Udać się do lekarza, do adwokata.