- utalentowany
- \utalentowanyni«obdarzany talentem, uzdolniony»
Utalentowany artysta, muzyk.
Utalentowani pisarze.
Słownik języka polskiego . 2013.
utalentowany
Look at other dictionaries:
utalentowany — {{/stl 13}}{{stl 8}}przym. Ia, utalentowanyni {{/stl 8}}{{stl 7}} taki, który ma talent; uzdolniony : {{/stl 7}}{{stl 10}}Utalentowany uczeń, muzyk, plastyk. Utalentowany matematyk. Utalentowany plastycznie. Ktoś jest wszechstronnie utalentowany … Langenscheidt Polski wyjaśnień
Rahim Blak — Biography Rahim Blak was born in 1983 in Skopie in Macedonia. He lives and works in Kraków. He studied at the Department of Painting at the Academy of Fine Arts in Kraków. His graduation work entitled “Building investments 2006 2010 as sculptures … Wikipedia
dać się — 1. Dać się lubić «być miłym, zasługiwać na sympatię»: Waluś prędko oswoił się z internatem. Był miłym dzieckiem, dawał się lubić. I. Newerly, Pamiątka. 2. Dać się poznać jako ktoś «okazać się jakimś»: Bronisław Czech, urodzony w 1908 roku w… … Słownik frazeologiczny
dawać się — 1. Dać się lubić «być miłym, zasługiwać na sympatię»: Waluś prędko oswoił się z internatem. Był miłym dzieckiem, dawał się lubić. I. Newerly, Pamiątka. 2. Dać się poznać jako ktoś «okazać się jakimś»: Bronisław Czech, urodzony w 1908 roku w… … Słownik frazeologiczny
fenomen — m IV, D. u, Ms. fenomennie; lm M. y, D. ów 1. DB. a; lm DB. ów «ktoś nadzwyczajny, niezwykle uzdolniony, utalentowany» Aktorski, śpiewaczy fenomen. 2. «rzadkie, niezwykłe zjawisko; rzecz wyjątkowa, zadziwiająca» Muzealny fenomen. Fenomen natury.… … Słownik języka polskiego
genialnie — genialnieej «w sposób genialny; potocznie: znakomicie, wspaniale» Człowiek genialnie utalentowany. Genialnie rozwiązać problem. Grała genialnie na scenie … Słownik języka polskiego
genialny — genialnyni 1. «obdarzony geniuszem, niezwykle twórczy, utalentowany, zdolny; niepospolity» Genialny człowiek, myśliciel, uczony, artysta. Genialny umysł. 2. «mający na sobie piętno geniuszu; niezwykły, niepospolity» Genialny wynalazek. Genialne… … Słownik języka polskiego
geniusz — m II; lm M. e, DB. ów a. y 1. D. u, B.=M., blm «najwyższy stopień zdolności umysłowych człowieka, wyjątkowe uzdolnienia w jakimś kierunku, wielki talent; potocznie: zdolności w ogóle» Geniusz dramatyczny Mickiewicza, Słowackiego. Geniusz wojenny… … Słownik języka polskiego
improwizator — m IV, DB. a, Ms. improwizatororze; lm M. improwizatororzy, DB. ów «człowiek mający zdolność improwizowania; autor improwizacji» Utalentowany improwizator. Improwizatorzy dżezowi … Słownik języka polskiego
młody — młodzi, młodydszy 1. «o człowieku: mający te lata swego życia, które oddzielają okres dzieciństwa od wieku dojrzałego; o zwierzęciu: niedawno urodzony, niedługo żyjący; niestary» Młoda kobieta. Młody mężczyzna. Młodzi ludzie. Młody ptak. Młode… … Słownik języka polskiego
