wertep

m IV, D. -u, Ms. \werteppie; lm M. -y

zwykle w lm «teren trudny do przebycia, droga zła, wyboista, mało uczęszczana (dawniej także: droga biegnąca nad przepaścią lub droga kręta); bezdroże»

Bezludne, leśne wertepy.

Błądzić (pot. tłuc się) po wertepach.

Przedzierać się przez wertepy.

‹ukr.›