- wierzyć
- ndk VIb, \wierzyćrzę, \wierzyćrzysz, wierz, \wierzyćył1. «przyjmować, uznawać coś za prawdę; być przekonanym o czymś»
Wierzyć w sny, zabobony.
Wierzyli, że wrócę do kraju.
Wierzyła, że zdarzają się ludzie bezinteresowni.
Wierzyć w Boga.
Wierzyć w życie pozagrobowe.
◊ Wierzyć święcie «wierzyć (w coś) niezachwianie, całkowicie»◊ Wierzyć w swoją, czyjąś gwiazdę «być pewnym swojego, czyjegoś dobrego losu, szczęścia, powodzenia»2. «wyznawać jakąś religię»Być głęboko wierzącym.
Przestać wierzyć.
3. «mieć do kogoś lub do czegoś zaufanie, polegać na kimś lub na czymś; być pewnym kogoś, czegoś, ufać komuś»Wierzyć lekarzom.
Przestać sobie nawzajem wierzyć.
Wierzyć w zioła.
Wierzyć dowodom, informacjom, komunikatom.
Wierzyć w ludzi.
◊ Wierzyć komuś na słowo «wierzyć, że ktoś mówi prawdę, nie mając na to dowodów»◊ Nie wierzyć, ledwo wierzyć (swoim, własnym) oczom, uszom «bardzo się dziwić czemuś, uważać coś za mało prawdopodobne; nie móc uwierzyć w to, co się widzi, słyszy»
Słownik języka polskiego . 2013.