wkroczyć

dk VIb, \wkroczyćczę, \wkroczyćczysz, wkrocz, \wkroczyćczył - wkraczać ndk I, \wkroczyćam, \wkroczyćasz, \wkroczyćają, \wkroczyćaj, \wkroczyćał

1. «krocząc dostać się gdzieś, wejść, szczególnie: wejść wolno, uroczyście, poważnie»

Delegacja wkroczyła do sali, na dziedziniec.

przen.

Polityk wkroczył na arenę dziejową.

Rozmowa wkroczyła na śliskie tory.

Wkroczył w osiemdziesiąty rok życia.

2. «o wojsku, armii: wejść w granice jakiegoś kraju, rejonu, zająć zbrojnie jakieś tereny»

Wróg wkroczył w granice kraju, do kraju.

przen. «zapuścić się, wejść na jakiś teren, zająć jakiś teren»

Pustynia wkroczyła na tereny zamieszkane przez człowieka.

3. «wdać się w coś, wmieszać się w coś, do czegoś; rozpocząć działanie zmierzające do przywrócenia naruszonego porządku»

Wkroczyć w czyjeś sprawy, w czyjeś życie osobiste.

W sprawę musiał wkroczyć prokurator.

◊ Wkroczyć w czyjeś kompetencje «wtrącić się do czegoś, co podlega kompetencji innej osoby»