- wysunąć
- dk Vb, \wysunąćnę, \wysunąćniesz, \wysunąćsuń, \wysunąćnął, \wysunąćnęła, \wysunąćnęli, \wysunąćnięty, \wysunąćnąwszy - wysuwać ndk I, \wysunąćam, \wysunąćasz, \wysunąćają, \wysunąćaj, \wysunąćał, \wysunąćany1. «sunąc przestawić coś na inne miejsce; umieścić coś tak, aby wystawało na zewnątrz czegoś, poza linię czegoś»
Wysunąć stół na środek pokoju.
Wysunąć skrzynkę za drzwi.
◊ Wysunąć czyjąś kandydaturę «zgłosić czyjąś kandydaturę, zaproponować kogoś na jakieś stanowisko»◊ Wysunąć coś, np. zarzut, postulat, żądanie, propozycję, wniosek, jakąś sprawę «wystąpić z czymś, podać do publicznej wiadomości, przedstawić coś komuś»2. «wyjąć, wyciągnąć coś z czegoś, spod czegoś; wydobyć na zewnątrz»Wysunąć rękę z mufki.
Wysunąć nogę spod kołdry.
Wysunąć szufladę z komody.
Kot wysuwa pazury.
wysunąć się - wysuwać się1. «sunąc, jadąc, biegnąc itp. przekroczyć obręb czegoś; wyjść naprzód, przed coś; ukazać się zza czegoś»Pociąg wysunął się zza zakrętu.
Mysz wysunęła się z norki.
Słońce wysunęło się spoza chmur.
Kolarz wysunął się przed innych zawodników.
◊ Wysunąć się na czoło, na pierwszy plan, na pierwsze miejsce «stać się najlepszym, przodującym w swojej dziedzinie; osiągnąć największe znaczenie»2. «wypaść skądś, wyśliznąć się z czegoś; zostać wysuniętym»Książka wysunęła się śpiącemu z ręki.
Włosy wysunęły się jej spod czapki.
3. «wyjść skądś niepostrzeżenie, ukradkiem; wymknąć się»Wysunąć się cichaczem z pokoju.
Bezszelestnie wysunął się z łóżka.
Słownik języka polskiego . 2013.