zaburczeć

dk VIIb, \zaburczećczę, \zaburczećczysz, \zaburczećburcz, \zaburczećczał, \zaburczećczeli

1. pot. «o brzuchu, jelitach: wydać charakterystyczny dźwięk spowodowany zwykle głodem, zaburzeniami w trawieniu»

Zaburczało komuś w brzuchu (z głodu).

2. pot. «odezwać się, powiedzieć coś cicho, niewyraźnie, niecierpliwie, ze złością»

Zaburczał coś pod nosem.