zależny — {{/stl 13}}{{stl 8}}przym. Ia, zależnyni (od kogoś, czegoś) {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} powiązany z czymś, zdeterminowany przez coś : {{/stl 7}}{{stl 10}}Zachowanie zależne od okoliczności. {{/stl 10}}{{stl… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
dowolny — «zależny tylko od własnej woli, własnych upodobań, nie skrępowany nakazami, przepisami; swobodny, wolny» Dowolny przekład. Dowolne tłumaczenie. Jazda dowolna na lodzie. Wypracowanie na dowolny temat. Wybrać dowolny fragment czegoś. Wymienić… … Słownik języka polskiego
koniunkturalny — «zależny od koniunktury; powstały pod wpływem chwilowych sprzyjających warunków» Kryzys koniunkturalny … Słownik języka polskiego
losowy — «zależny od losu kolei, wydarzeń życia, dotyczący tego losu» Wypadki, zdarzenia losowe. Klęski losowe … Słownik języka polskiego
zabezpieczyć — sobie tyły, odwrót «zostawić sobie możliwość wycofania się z czegoś, przygotować sobie coś na wypadek niepowodzenia jakiegoś przedsięwzięcia»: Gombrowicz zajrzał do swoich książek i doszedł do wniosku, że jednak... że należy zabezpieczyć sobie… … Słownik frazeologiczny
zabezpieczać — Zabezpieczyć sobie tyły, odwrót «zostawić sobie możliwość wycofania się z czegoś, przygotować sobie coś na wypadek niepowodzenia jakiegoś przedsięwzięcia»: Gombrowicz zajrzał do swoich książek i doszedł do wniosku, że jednak... że należy… … Słownik frazeologiczny
delikwent — m IV, DB. a, Ms. delikwentncie; lm M. delikwentnci, DB. ów 1. praw. «człowiek sądzony za przestępstwo, winowajca oczekujący kary; skazaniec, przestępca» 2. pot. «z pobłażaniem o kimś, kto jest od kogoś zależny, np. o interesancie, kliencie»… … Słownik języka polskiego
faza — I ż IV, CMs. fazie; lm D. faz . 1. «stan procesu, układu lub rozwoju zjawiska w określonej chwili; stadium» Faza przejściowa. Faza rozwojowa kultury, nauki. Fazy rozwojowe roślin. Budowa wchodzi w nową, końcową, ostateczną fazę. Choroba… … Słownik języka polskiego
feudalnie — przysłów. od feudalny Ktoś jest feudalnie zależny od kogoś … Słownik języka polskiego
kolon — I m IV; D. u, Ms. kolonnie; lm M. y lit. «człon składniowo intonacyjny okresu zdaniowego, zwłaszcza w prozie poetyckiej, stanowiący pewną całość treściową» ‹gr.› II m IV, DB. a, Ms. kolonnie; lm M. i a. owie, DB. ów 1. «w krajach Ameryki… … Słownik języka polskiego
