zbrzydzić

dk VIa, \zbrzydzićdzę, \zbrzydzićdzisz, zbrzydź, \zbrzydzićdził, \zbrzydzićdzony

1. «wzbudzić w kimś zdecydowaną niechęć do czegoś, obrzydzić coś komuś»

Zbrzydziła mężowi życie ciągłym narzekaniem.

2. przestarz. (zwłaszcza w połączeniu zbrzydzić sobie) «nabrać niechęci, odrazy do kogoś lub czegoś»

Bestia to dzika, ten Bohun, mówię waćpannie. Takem go sobie zbrzydził, że wolałbym diabła zobaczyć niż jego. (Sienkiewicz)

zbrzydzić się

1. rzad. «uczynić się brzydkim»

Grając wiejską jędzę, zbrzydziła się nie do poznania.

2. rzad. «obrzydnąć»

Zbrzydziło mu się wszystko: i dom, i praca.

3. przestarz. «poczuć odrazę do kogoś, do czegoś; zniechęcić się»

Pod koniec życia zbrzydził się do samego siebie.