zgubić

dk VIa, \zgubićbię, \zgubićbisz, zgub, \zgubićbił, \zgubićbiony

1. «dopuścić, żeby coś zginęło, pozostawić, stracić coś przez nieuwagę, niedopatrzenie; upuścić coś bezwiednie»

Zgubić pieniądze.

Zgubić okulary, chusteczkę, portmonetkę.

∆ Zgubić oczko (w robocie na drutach, szydełkiem) a) «niechcący zsunąć oczko z drutu lub szydełka, powodując błąd w robocie» b) «zamknąć oczko dla skrócenia przerabianego rzędu, zrobić z dwóch oczek jedno»

◊ Zgubić drogę, ścieżkę «zejść z właściwej drogi, ścieżki i nie móc jej odnaleźć; zabłądzić»

◊ Zgubić myśl, wątek «zapomnieć o tym, co się myślało, mówiło lub czego się słuchało; przestać podążać myślą za tokiem opowiadania, wykładu»

◊ Zgubić rytm, takt «zacząć grać, tańczyć nie w takt, nierytmicznie; wypaść z rytmu, z taktu»

□ Lepiej z mądrym zgubić, niż z głupim znaleźć.

2. «doprowadzić kogoś do zguby, upadku, klęski; narazić kogoś na zgubę, śmierć»

Zgubiła kogoś zachłanność, zazdrość.

Zgubić kogoś niesłusznym oskarżeniem.

zgubić się

1. «zabłądzić na jakimś terenie, nie móc znaleźć drogi, zaginąć»

Zgubić się w lesie.

przen. «stracić w czymś orientację; zaplątać się»

Zgubić się w szczegółach opowiadania, zeznania sądowego.

2. «zgubić jeden drugiego, stracić się wzajemnie z oczu»

Zgubili się w tłumie.

3. «o przedmiotach: zostać zgubionym»

Zgubiły się fotografie.

4. «doprowadzić siebie do zguby, do nieszczęścia»

Zgubił się przez lekkomyślność.