żart

m IV, D. -u, Ms. \żartrcie; lm M. -y

«coś powiedziane lub zrobione nie na serio, lecz dla rozrywki, zabawy, zakpienia z kogoś; figiel, kawał, dowcip; w lm także: żartowanie»

Delikatny, dwuznaczny, głupi, kiepski, niesmaczny, niestosowny, niewinny, złośliwy żart.

Żarty na temat kogoś, czegoś.

Powiedzieć coś żartem, żartami.

Zrobić coś dla żartu.

Być przedmiotem żartów.

Pozwalać sobie na żarty.

Coś zakrawa na żart.

Znosić czyjeś żarty.

◊ Gruby, pieprzny, tłusty żart «kawał, dowcip niesmaczny, nieprzyzwoity»

◊ Nie na żarty «na serio, poważnie, naprawdę»

◊ Obrócić coś w żart «potraktować coś niepoważnie»

◊ Pół żartem, pół serio «niezupełnie żartując i nie całkiem serio»

◊ Stroić żarty «naśmiewać się, żartować z kogoś, z czegoś»

◊ To nie żarty «to nie błahostka, nie drobiazg, to sprawa poważna»

◊ Wolne żarty «pan (pani) żartuje, proszę mówić poważnie, proszę nie żartować; to nieprawda»

◊ Z kimś, z czymś nie ma żartów «trzeba kogoś, coś brać poważnie, nie lekceważyć»

◊ Znać się na żartach «nie traktować poważnie czyichś żartów, docinków; mieć poczucie humoru»

◊ Żarty na bok «przestańmy żartować, zajmijmy się czymś poważnie»

◊ Żarty się kogoś trzymają, komuś w głowie żarty «ktoś lubi żartować, ktoś jest skory do płatania figlów, dowcipkowania»

□ Dobry żart tynfa wart.