- cofać
- ndk I, \cofaćam, \cofaćasz, \cofaćają, \cofaćaj, \cofaćał, \cofaćany - cofnąć dk Va, \cofaćnę, \cofaćniesz, \cofaćnij, \cofaćnął, \cofaćnęła, \cofaćnęli, \cofaćnięty, \cofaćnąwszy1. «powodować ruch kogoś, czegoś ku tyłowi; posuwać, pociągać wstecz; zawracać»
Cofać auto, wóz.
Cofać rękę.
Wy nie cofniecie życia fal! Nic skargi nie pomogą. (Asnyk)
◊ Cofać zegarek «przesuwać wskazówki zegarka na wcześniejszą godzinę»2. «wstrzymywać, odwoływać»Cofać komuś stypendium, zapomogę, zasiłek.
Cofnąć dymisję.
Cofnąć dane słowo, obietnicę.
cofać się - cofnąć się1. «usuwać się do tyłu; wracać na dawne miejsce; ustępować, uchodzić, uciekać»Cofnąć się w głąb pokoju.
Wojska cofały się przed nieprzyjacielem.
◊ Cofać się myślą, pamięcią «myśleć o rzeczach minionych, przeszłych, przypominać sobie coś»2. (częściej z przeczeniem) «powstrzymywać się od czegoś, rezygnować z czegoś»Nie cofać się przed oszczerstwem, oczernieniem kogoś.
‹niem.›
Słownik języka polskiego . 2013.