Słownik języka polskiego . 2013.
deizm — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. mnż I, D. u, Mc. deizmzmie, blm {{/stl 8}}{{stl 7}} jedna z oświeceniowych doktryn dotyczących religii i wiary w Boga, uznająca istnienie Boga, lecz odrzucająca wiarę w jego bezpośrednie kierowanie światem oraz wiarę w… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
deizm — is., din b., Fr. déisme Tanrı yı yalnızca ilk sebep olarak kabul eden, Tanrı için başka herhangi bir güç ve nitelik tanımayan, vahyi reddeden görüş, neden tanrıcılık … Çağatay Osmanlı Sözlük
deizm — <fr. deisme əsli lat. deus – Allah> fəls. Allahın yalnız dünyanı yaradan ilk qüvvə olduğunu mümkün hesab edən, lakin onun bir şəxsiyyət kimi mövcud olub təbiət və cəmiyyət həyatına müdaxiləsini inkar edən, XVII XVIII əsrlərdə Avropada… … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
deist — is., din b., Fr. déiste Deizm yanlısı, neden tanrıcı … Çağatay Osmanlı Sözlük
neden tanrıcılık — is., ğı, din b. Deizm … Çağatay Osmanlı Sözlük
deistyczny — deistycznyni «oparty na deizmie, wynikający z deizmu; hołdujący zasadom deizmu, wyznający deizm» Deistyczne hasła Oświecenia. Światopogląd deistyczny … Słownik języka polskiego
deist — <lat.> Deizm tərəfdarı … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
