osamotnić

osamotnić
dk VIa, \osamotnićnię, \osamotnićnisz, \osamotnićnij, \osamotnićony - rzad. osamotniać ndk I, \osamotnićam, \osamotnićasz, \osamotnićają, \osamotnićaj, \osamotnićał
«opuścić kogoś, pozostawić samego (bez opieki, pomocy)»

Przez swój wyjazd osamotnił żonę.

Nie miał przyjaciół, był zupełnie osamotniony.


Słownik języka polskiego . 2013.

Игры ⚽ Поможем написать курсовую

Look at other dictionaries:

  • osamotnienie — n I 1. rzecz. od osamotnić a. osamotnieć. 2. «brak towarzystwa, samotność, odosobnienie» Po śmierci żony żył w osamotnieniu …   Słownik języka polskiego

Share the article and excerpts

Direct link
Do a right-click on the link above
and select “Copy Link”