- osamotnieć
- dk III, \osamotniećeję, \osamotniećejesz, \osamotniećej, \osamotniećniał, \osamotniećnieli, \osamotniećały, \osamotniećali«zostać samotnym, opuszczonym»
Po wyjeździe gości bardzo osamotniał.
Słownik języka polskiego . 2013.
osamotnieć
Look at other dictionaries:
osamotnieć — {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. dk IIIa, osamotniećeję, osamotniećeje, osamotniećniał, osamotniećnieli {{/stl 8}}{{stl 7}} zostać samotnym : {{/stl 7}}{{stl 10}}Matka zupełnie osamotniała po stracie dziecka. {{/stl 10}} … Langenscheidt Polski wyjaśnień
osamotnienie — n I 1. rzecz. od osamotnić a. osamotnieć. 2. «brak towarzystwa, samotność, odosobnienie» Po śmierci żony żył w osamotnieniu … Słownik języka polskiego
osamotnienie — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. n III, blm {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}}od cz. osamotnieć. {{/stl 7}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}2. {{/stl 12}}{{stl 7}} brak towarzystwa innych osób, samotność, opuszczenie : {{/stl … Langenscheidt Polski wyjaśnień
