Dokazywać wesoło, ochoczo.
Dokazywali jak małe dzieci.
Słownik języka polskiego . 2013.
dokazywać — I {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. ndk Ib, dokazywaćzuję, dokazywaćzuje {{/stl 8}}– dokazać {{/stl 13}}{{stl 8}}dk IIa, dokazywaćkażę, dokazywaćkaże {{/stl 8}}{{stl 7}} osiągać upragniony cel; dokonywać czegoś zamierzonego, realizować coś : {{/stl… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
dokazywać — Dokazać cudu (cudów) zob. cud 6. Dokazać swego zob. swój 1 … Słownik frazeologiczny
dokonywać [dokazywać] cudów — {{/stl 13}}{{stl 7}} robić wszystko, co da się zrobić, dla osiągnięcia celu : {{/stl 7}}{{stl 10}}Zawodnicy polscy dokonywali cudów na boisku. Dokazywał cudów, aby zdobyć pracę. {{/stl 10}} … Langenscheidt Polski wyjaśnień
Мазовецкий диалект — на карте диалектов польского языка, составленной на основе работ С. Урбанчика … Википедия
dokazać — dk IX, dokazaćkażę, dokazaćkażesz, dokazaćkaż, dokazaćał dokazywać ndk VIIIa, dokazaćzuję, dokazaćzujesz, dokazaćzuj, dokazaćywał 1. «osiągnąć zamierzony cel; dokonać, dopiąć czegoś» Pragnąć dokazać czegoś. Z trudem czegoś dokazać. ◊ Dokazać cudu … Słownik języka polskiego
Мазовецкий диалект польского языка — Мазовецкий диалект на карте диалектов польского языка, составленной на основе карты С. Урбаньчика[1][2] … Википедия
stanąć — 1. Każdy kęs staje komuś kością w gardle «ktoś nie może nic przełknąć»: (...) każdy kęs stawał mi kością w gardle (...) wiedziałam, że częstują mnie z łaski. Roz tel 1996. 2. Noga, stopa ludzka (nigdy) gdzieś nie stanęła «w jakimś miejscu (nigdy) … Słownik frazeologiczny
stawać — 1. Każdy kęs staje komuś kością w gardle «ktoś nie może nic przełknąć»: (...) każdy kęs stawał mi kością w gardle (...) wiedziałam, że częstują mnie z łaski. Roz tel 1996. 2. Noga, stopa ludzka (nigdy) gdzieś nie stanęła «w jakimś miejscu (nigdy) … Słownik frazeologiczny
bohaterstwo — n III, Ms. bohaterstwowie, blm «czyn lub postawa właściwe bohaterowi; męstwo, dzielność» Bohaterstwo walczących żołnierzy. Okazać bohaterstwo. Dokazywać cudów bohaterstwa … Słownik języka polskiego
broić — ndk VIa, broję, broisz, brój, broił «płatać figle; dokazywać, swawolić, psocić; dawniej też: czynić coś złego, dopuszczać się wybryków» Dzieci broiły na podwórku. Bezkarnie broić … Słownik języka polskiego
