- dostojnik
- m III, DB. -a, N. \dostojnikkiem; lm M. \dostojnikicy, DB. -ów«człowiek piastujący wysoki urząd, zajmujący wysokie stanowisko; dygnitarz»
Dostojnik państwowy.
Słownik języka polskiego . 2013.
dostojnik
Look at other dictionaries:
dostojnik — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. mos IIa, lm M. dostojnikicy {{/stl 8}}{{stl 7}} osoba piastująca najwyższe urzędy, stanowiska, funkcje, dygnitarz : {{/stl 7}}{{stl 10}}Dostojnicy kościelni, państwowi. {{/stl 10}} … Langenscheidt Polski wyjaśnień
prałat — m IV, DB. a, Ms. prałatacie; lm M. prałataci, DB. ów «w kościele katolickim: wyższy dostojnik sprawujący władzę kościelną (np. biskup, wyższy przełożony zakonu) lub dostojnik mający taki tytuł (np. szambelan papieski); nosi sutannę lamowaną… … Słownik języka polskiego
basza — m odm. jak ż II, DCMs. baszaszy; lm M. baszaszowie, DB. baszaszów hist. «honorowy tytuł dostojników cywilnych i wojskowych w Turcji osmańskiej; dostojnik mający ten tytuł; pasza» … Słownik języka polskiego
biskup — m IV, DB. a, Ms. biskuppie; lm M. i, DB. ów «w chrześcijaństwie: dostojnik kościelny, zwierzchnik diecezji, mający wyłączne prawo udzielania niektórych sakramentów, w kościele katolickim mianowany przez papieża» ∆ Biskup rzymski «papież» ‹z gr.› … Słownik języka polskiego
dygnitarz — m II, DB. a; lm M. e, DB. y ( ów) «osoba piastująca wysoki urząd lub godność; dostojnik» Dygnitarz państwowy, kościelny. ‹z łac.› … Słownik języka polskiego
emir — m IV, DB. a, Ms. emirirze; lm M. owie, DB. ów «do VII w. dowódca wojsk w krajach arabskich, potem władca muzułmański sprawujący władzę wojskową i cywilną na podległym mu terytorium; w okresie sułtanatu: dostojnik (tytuł często dziedziczny, nie… … Słownik języka polskiego
kardynał — m IV, DB. a, Ms. kardynałale 1. lm M. owie, DB. ów rel. «najwyższy po papieżu dostojnik w kościele katolickim, członek kolegium kardynalskiego mającego m.in. prawo wyboru nowego papieża» 2. lm MB. y zool. «Richmondena cardinalis, ptak śpiewający… … Słownik języka polskiego
komandor — m IV, DB. a, Ms. komandororze; lm M. komandororzy, DB. ów 1. «stopień wojskowy w marynarce wojennej odpowiadający stopniowi pułkownika w armii lądowej; oficer mający ten stopień» 2. hist. «godność w dawnych zakonach rycerskich; dostojnik… … Słownik języka polskiego
komes — m IV, DB. a, Ms. komessie; lm M. owie a. i, DB. ów hist. «u schyłku cesarstwa rzymskiego i we wczesnym średniowieczu: wyższy urzędnik dworu lub administracji lokalnej; w Polsce (XI XII w.): dostojnik zarządzający okręgiem administracyjnym» Urząd… … Słownik języka polskiego
mandaryn — m IV, DB. a, Ms. mandarynnie; lm M. mandarynni, DB. ów «wyższy urzędnik, dostojnik w dawnych Chinach» ‹port. z sanskr.› … Słownik języka polskiego
