- drzeć
- ndk XI, drę, drzesz, drzyj, darł, darty1. «rwać na kawałki; rozrywać, rozdzierać, drapać»
Drze list na strzępki.
Kolce darły koszulę.
◊ pot. Drzeć gardło (wulg. mordę, gębę) «głośno mówić, krzyczeć, wrzeszczeć»2. «obdzierać, zdzierać, ogołacać, wyrywać»Drzeć pierze.
Drzeć łyko z drzew.
◊ Drzeć łyko z kogoś, drzeć ze skóry «wyzyskiwać»◊ Pasy bym z niego (z niej) darł(a) «ktoś jest na kogoś zły, chce kogoś ukarać, zbić»3. «szarpać, targać, tarmosić»Darł go za włosy.
Drzeć kogo za uszy.
◊ Drzeć z kimś koty «kłócić się z kimś, żyć w niezgodzie, mieć stałe zatargi»4. «niszczyć ciągłym używaniem; zdzierać, zużywać»Drzeć buty, ubranie.
5. pot. «o reumatycznym bólu w kościach lub mięśniach: dokuczać, dawać się we znaki»Kogoś drze ręka, noga.
Kogoś drze w kościach, w nogach.
drzeć się1. «być rozdzieranym, rwanym, odrywanym»Materiał darł się równo po nitce.
◊ posp. Gęba się komuś drze «ktoś ziewa, komuś się chce spać»2. «być niszczonym, zużywanym, zdzieranym»Ubranie się drze.
Buty się drą.
Skarpetki darły się, cerowała je ciągle.
3. pot. «szarpać się wzajemnie; tarmosić, kłócić, bić się»Drzeć się z kimś.
Drzeć się za łby.
□ Drą się jak pies z kotem.4. pot. «krzyczeć, wrzeszczeć, śpiewać, płakać bardzo głośno; wydawać wrzaskliwe dźwięki»Drzeć się wniebogłosy, na całe gardło.
Słownik języka polskiego . 2013.