dysydent

dysydent
m IV, DB. -a, Ms. \dysydentncie; lm M. \dysydentnci, DB. -ów
1. «osoba otwarcie występująca przeciwko panującemu systemowi politycznemu i narażona z tego powodu na represje»
2. hist. «odstępca od dogmatów kościoła panującego na danym terenie; w Polsce przedrozbiorowej: człowiek wyznający inną religię chrześcijańską niż katolicka, zwłaszcza protestant; innowierca»
‹z łac.›

Słownik języka polskiego . 2013.

Игры ⚽ Нужно сделать НИР?

Look at other dictionaries:

  • dysydent — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. mos I, Mc. dysydentncie; lm M. dysydentnci {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} w systemach totalitarnych (szczególnie w komunizmie) człowiek jawnie przeciw stawiający się panującej ideologii i …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

  • dysydencki — {{/stl 13}}{{stl 8}}przym. Ib, dysydenckiccy, {{/stl 8}}{{stl 7}}od rz. dysydent, zwłaszcza w zn. 1.: Pisma, książki dysydenckie. Wkrótce ruch dysydencki stanie się przestarzały. {{/stl 7}} …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

Share the article and excerpts

Direct link
… Do a right-click on the link above
and select “Copy Link”