dziczeć

ndk III, \dziczećeję, \dziczećejesz, dziczej, \dziczećał, \dziczećeli

1. «stawać się dzikim, wracać do stanu natury, do stanu pierwotnego»

Nie uprawiane ogrody dziczały coraz bardziej.

2. «stawać się srogim, okrutnym, tracić cechy człowieka cywilizowanego wskutek utraty kontaktu z cywilizacją»

Ludzie dziczeją w warunkach wojennych.

przen. «stronić od ludzi, stawać się nietowarzyskim, pozbywać się cech towarzyskich»

Dziczała, kryła się przed ludźmi.