dziw

dziw
m IV, D. -u, Ms. \dziwwie; lm M. -y
1. częściej w lm «rzecz dziwna, niezwykła, zdumiewająca; dziwna, niezwykła historia»

Był to zamek zaczarowany, pełen dziwów i strachów.

Opowiadano o nim istne dziwy.

◊ Dziwy nad dziwami «bardzo dziwne rzeczy, historie»
◊ Nie dziw «nic dziwnego, rzecz prosta, naturalna»
2. blm
przestarz. «zdziwienie, podziw; dziwienie się»
dziś żywe tylko w zwrocie: Dziw bierze, aż dziw bierze.

Słownik języka polskiego . 2013.

Игры ⚽ Нужен реферат?

Look at other dictionaries:

  • dziw — nad dziwy; dziwy nad dziwami «o sytuacji, rzeczy niezwykłej»: Wątpię, aby zszedł z samego wierzchołka, bo ściana jest trudna i cały czas była stroma, byłby to więc dziw nad dziwy, że nie skręcił na niej karku. M. Jagiełło, Wołanie …   Słownik frazeologiczny

  • dziw — dziw* {{/stl 13}}{{stl 7}}ZOB. aż dziw bierze {{/stl 7}} …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

  • aż dziw bierze — {{/stl 13}}{{stl 7}} jest rzeczą niezwykłą, zadziwiającą : {{/stl 7}}{{stl 10}}Aż dziw bierze, że ktoś przeżył wypadek. Aż dziw brał, jak ona radziła sobie z klasą. Ktoś uczy się, że aż dziw bierze. {{/stl 10}} …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

  • dziwo — n III, Ms. dziwowie; lm D. dziw 1. → dziw w zn. 1 ◊ O dziwo «wykrzyknik wyrażający zdziwienie, podziw» 2. «cudo, straszydło, zjawa» Spojrzała na niego jak na dziwo …   Słownik języka polskiego

  • диво — укр. диво, ст. слав. дивъ τέρας (Клоц.), также диво, род. п. дивесе, им. мн. дивеса (Син. Пс.), болг. дивен чудесный , сербохорв. ди̑ван, чеш. div, польск. dziw чудо , в. луж. dziw – то же, н. луж. ziw – то же. Из слав. заимств. лит. dỹvas чудо …   Этимологический словарь русского языка Макса Фасмера

  • Список праиндоевропейских корней — Для улучшения этой статьи желательно?: Найти и оформить в виде сносок ссылки на авторитетные источники, подтверждающие написанное …   Википедия

  • Pablopavo — Паблопаво Pablopavo …   Википедия

  • dziwa — ż IV, CMs. dziwie; lm D. dziw posp. «duża, często niezgrabna dziewczyna, nie obyta towarzysko, prostacka» …   Słownik języka polskiego

  • dziwić — ndk VIa, dziwićwię, dziwićwisz, dziw, dziwićwił «wprawiać w podziw, w zdumienie; zadziwiać, zdumiewać» Wszystko ją dziwiło i zaciekawiało. Dziwi mnie, że wygłaszasz takie sądy. dziwić się «być zdziwionym, okazywać zdziwienie» Dziwić się czemuś,… …   Słownik języka polskiego

  • osobliwość — ż V, DCMs. osobliwośćści; lm MD. osobliwośćści 1. «coś osobliwego, rzecz osobliwa, rzadka, szczególna, niezwykła, zadziwiająca; dziw, fenomen» Gabinet osobliwości. W gablotach wystawione były różne osobliwości. Obejrzeć osobliwości miasta. 2.… …   Słownik języka polskiego

Share the article and excerpts

Direct link
Do a right-click on the link above
and select “Copy Link”