dzwon

m IV, D. -u, Ms. \dzwonnie; lm M. -y

1. «sygnalizacyjne urządzenie dźwiękowe o kielichowatym kształcie, odlane zwykle ze stopu miedzi i cyny z dodatkami, wydające dźwięk wskutek uderzenia zwisającego wewnątrz serca o wieniec dzwonu lub przez uderzenie młotka z zewnątrz»

Dzwony biją na alarm, na mszę, na pogrzeb, na trwogę.

Uderzać, bić w dzwony.

∆ muz. Dzwony orkiestrowe «perkusyjny instrument muzyczny składający się z kilkunastu rur metalowych zawieszonych na wspólnej ramie, strojonych chromatycznie, w które uderza się drewnianym młotkiem oklejonym skórą lub filcem»

◊ Od wielkiego dzwonu «od wielkiego święta, na wielkie uroczystości; rzadko»

◊ Serce jak dzwon «o sercu zdrowym, bijącym regularnie»

□ Dlatego dzwon głośny, że wewnątrz próżny.

2. «dźwięk dzwonu, dzwonienie»

Dzwony wielkanocne, pogrzebowe.

3. techn. «element konstrukcyjny występujący w różnych urządzeniach technicznych, mający na ogół kształt cylindryczny, zamknięty od góry, bez dna»

∆ Dzwon podwodny «podwodny nadajnik dźwiękowy używany do nadawania sygnałów mgłowych przez radioakustyczne latarnie i latarniowce»

∆ Dzwon ratowniczy «urządzenie w kształcie naczynia bez dna do ratowania załogi okrętu podwodnego, który wskutek awarii nie może się wynurzyć»