- dźwigać
- ndk I, \dźwigaćam, \dźwigaćasz, \dźwigaćają, \dźwigaćaj, \dźwigaćał, \dźwigaćany - dźwignąć dk Va, \dźwigaćnę, \dźwigaćniesz, \dźwigaćnij, \dźwigaćnął, \dźwigaćnęła, \dźwigaćnęli, \dźwigaćnięty, \dźwigaćnąwszy1. «podnosić, unosić z wysiłkiem w górę zwykle coś dużego, ciężkiego»
Ledwo dźwignął ciężką walizkę.
Dziecko z trudem dźwigało główkę.
przen.a) częściej dk «podnieść kogoś na duchu, dodać komuś otuchy, pokrzepić, wesprzeć»Dźwignąć kogoś z nędzy, z upadku.
b) «podnosić coś na wyższy poziom, ulepszać, uszlachetniać»Dźwigać oświatę, szkolnictwo.
2. tylko ndk «nosić, nieść, przenosić z trudem z miejsca na miejsce coś dużego, ciężkiego, być obarczonym czymś»Dźwigać toboły, pakunki.
Dźwigała wielkie naręcze kwiatów.
Już w gruzach leżą Maurów posady, naród ich dźwiga żelaza. (Mickiewicz)
◊ Dźwigać krzyż lub krzyże «mieć ciężkie życie, żyć w trudnych warunkach, mieć kłopoty»przen. «dawać radę czemuś, wytrzymywać, znosić coś»Dźwigać swój los, nieszczęście.
3. «odbudowywać, wznosić, tworzyć coś dużego lub z dużym nakładem pracy»Miasto dźwignięto z ruin.
dźwigać się - dźwignąć się1. «podnosić się, wstawać; wspierać się»Chory dźwignął się na łokciu.
Staruszka z trudem dźwignęła się z ławki.
2. «być budowanym, wznoszonym; powstawać»
Słownik języka polskiego . 2013.