- edyl
- m I, DB. -a; lm M. -owie, DB. -ów«w starożytnym Rzymie: urzędnik sprawujący nadzór nad porządkiem publicznym w mieście, zajmujący się m.in. aprowizacją i handlem oraz urządzaniem igrzysk»‹łac.›
Słownik języka polskiego . 2013.
edyl
Look at other dictionaries:
crédule — [ kredyl ] adj. • 1393; lat. credulus, de credere « croire » ♦ Qui croit trop facilement; qui a une confiance aveugle en ce qu il entend ou lit. ⇒ candide, confiant, naïf, simple; fam. gobeur, 2. gogo, jobard. « C est d ailleurs le propre de l… … Encyclopédie Universelle
incrédule — [ ɛ̃kredyl ] adj. et n. • XIVe; lat. incredulus 1 ♦ Qui ne croit pas, qui doute (en matière de religion). ⇒ incroyant, irréligieux. N. ⇒ mécréant; esprit (fort), libre (penseur). 2 ♦ (1538) Qui ne croit pas facilement, qui se laisse difficilement … Encyclopédie Universelle
