empiriokrytycyzm

m IV, D. -u, Ms. \empiriokrytycyzmzmie, blm

filoz. «pozytywistyczny kierunek filozoficzny z końca XIX i początku XX w., stworzony przez E. Macha i R. Avenariusa; usiłował znieść przeciwstawność idealizmu i materializmu wysuwając teorię (tzw. czystego doświadczenia) o psychofizycznej naturze wrażeń, do których sprowadzał całą rzeczywistość (stanowiącą sumę elementów neutralnych, tj. danych zmysłowych)»

‹gr. + krytycyzm›