- epoka
- ż III, CMs. \epokaoce; lm D. \epokaok1. «okres stanowiący jeden z etapów dziejowych; początek ery»
Nowa epoka historyczna.
Epoka baroku, humanizmu, oświecenia.
Epoka w historii kultury ludzkiej.
Człowiek z jakiejś epoki.
Stroje z epoki romantyzmu.
Przełom dwóch epok.
2. «ważne wydarzenie stanowiące o przełomie w jakiejś dziedzinie, w czyimś życiu, będące punktem zwrotnym»Studia stanowiły epokę w jego życiu.
Odkrycie Kopernika stanowi epokę w historii umysłowości.
3. astr. «moment stanowiący punkt odniesienia w rachubie czasu lub przy opisie liczbowym zjawiska astronomicznego»4. geol. «odcinek czasu w dziejach Ziemi, będący częścią okresu geologicznego»Człowiek z epoki brązu.
∆ Epoka lodowa a. lodowcowa «okres czasu poprzedzający okres współczesny, w którym Europa północna pokryta była lodowcami; dyluwium»∆ Epoka kamienia (kamienna), brązu (brązowa), żelaza (żelazna) «epoki rozwojowe kultury ludzkiej, w których używano narzędzi z kamienia, brązu, żelaza»‹gr.›
Słownik języka polskiego . 2013.