- fala
- ż I, DCMs. \falali; lm D. fal1. «wał wodny, wzniesienie wody powstające wskutek ruchu cząstek wody w płaszczyźnie pionowej, wywołanego głównie przez działanie wiatru; bałwan; także: powierzchnia wody, nurt»
Fala morska, sztormowa.
Wysoka fala.
Fala głębinowa, powodziowa.
Gładkie, srebrne fale.
Spienione fale.
Plusk, grzmot fal.
Uderzenie fali.
Fala przypływu.
Statek, łódź tnie, pruje fale.
Fala pluszcze, nadchodzi.
Fala podmywa brzegi.
Fala huśta, miota (łodzią), unosi, zalewa coś.
Fale pędzą, przewalają się, rozbijają się o coś, wyrzucają coś.
∆ Fala czołowa a. frontalna «fala nadbiegająca mniej więcej prostopadle do ogólnego przebiegu izobat i linii brzegowej»∆ Fala przybojowa «fala załamująca się na płyciznach lub wybrzeżu morskim w chwili osiągnięcia obszaru wodnego o głębokości zbliżonej do wysokości fali»∆ Martwa fala «fala na morzu utrzymująca się po ustaniu wiatru»∆ Łamacz fal «falochron»∆ Grzbiet, grzebień fali «spieniony wierzchołek fali zaginający się w kierunku wiatru»∆ Dziewiąta fala «wielka fala powstająca na wierzchołku wału wodnego wskutek spiętrzenia się fal wtórnych niosących na sobie mniejsze fale»∆ Płynąć z falą albo przeciw fali «płynąć z prądem albo przeciw prądowi»◊ Iść, płynąć falą «iść tłumnie, hurmem»◊ Płynąć z falą, za falą «postępować zgodnie z ogólną opinią, z nakazem chwili, z modą, nie przeciwstawiać się ogólnie przyjętym poglądom, sposobom postępowania; iść z prądem»◊ Utrzymać się na fali «zwalczyć wszelkie przeciwności; ostać się»przen.a) «ruch w przestrzeni przypominający falę wody»Fala powietrza, mrozu, zapachów.
b) «tłum»Fala ludzi, turystów, podróżnych.
c) «doznanie, uczucie»Fala wzruszenia, współczucia, oburzenia, niechęci.
2. «skręt, zagięcie włosów naturalne lub sztuczne»Fala włosów nad czołem.
Uczesanie w fale.
Włosy opadające falami.
3. elektr. fiz. «zmiana fizycznego stanu środowiska, rozprzestrzeniająca się wskutek miejscowego zakłócenia, powodująca przenoszenie energii, jednak bez przenoszenia materii»Fale radia, telegrafu, sygnalizacji radarowej.
∆ Fala odbita «fala powstająca na skutek zetknięcia się fali padającej z granicą dwóch środków, rozchodząca się w tym samym ośrodku co fala padająca, lecz mająca odmienny kierunek»∆ Fale akustyczne, dźwiękowe «podłużne drgania środowisk materialnych (stałych, ciekłych i gazowych) spowodowane przez drgania mechaniczne, działające na organ słuchu»∆ Fale ultradźwiękowe «fale tego samego rodzaju co fale akustyczne, jednak o dużo większej częstotliwości, niesłyszalne dla ucha ludzkiego»∆ Fale elektromagnetyczne «zaburzenia pola elektromagnetycznego wywołane zmianami ładunków elektrycznych»∆ Fale radiowe (długie, średnie, krótkie) «część fal elektromagnetycznych o zakresie długości od 0,1 mm do 100 km, stosowane w radiotechnice»∆ Fale świetlne «część fal elektromagnetycznych działających fizjologicznie na oko ludzkie, wywołujących wrażenia wzrokowe»∆ Fale ultrakrótkie «fale elektromagnetyczne o długościach mniejszych niż 10 m, stosowane w radiotechnice»∆ Fale proste a. harmoniczne «fale pochodzące ze źródła, które porusza się ruchem drgającym (wahadłowym)»∆ Fale sejsmiczne «zaburzenia rozchodzące się w skorupie ziemskiej, powstające w wyniku nagłych przesunięć mas w ogniskach trzęsień ziemi lub eksplozji»∆ Długość fali «najkrótsza odległość między dwoma punktami, w których fazy drgania są jednakowe»∆ Amplituda a. wysokość fali «maksymalne wychylenie cząstki drgającej»◊ Na falach eteru «przez radio»‹niem.›
Słownik języka polskiego . 2013.
