godzić

ndk VIa, \godzićdzę, \godzićdzisz, gódź, \godzićdził, \godzićdzony

1. «doprowadzać do porozumienia, do zgody; jednać»

Godzić skłóconych, zwaśnionych.

2. «łączyć coś z czymś; przyjmować, stosować dwie różne rzeczy, sprawy»

Godzić pracę z rozrywką.

Godzić teorię z praktyką.

3. «celować, mierzyć, trafiać czymś w kogoś, w coś; uderzać, nacierać, napadać na kogoś, na coś»

Godzić w kogoś nożem, mieczem.

Strzały godzą w zwierzynę.

◊ Godzić na czyjeś życie «nastawać na czyjeś życie, zagrażać komuś, czyhać, dybać na kogoś»

przen.

Godzić w czyjś honor, w czyjąś dumę.

4. przestarz. «najmować kogoś, umawiać się z kimś o pracę»

Godzić robotników, służbę.

godzić się

1. «dochodzić do porozumienia, jednać się z kimś»

Godzić się z sąsiadem, z kolegą.

Po kłótni prędko się godzili.

2. «wyrażać zgodę, przyzwalać, przystawać na coś; biernie poddawać się czemuś»

Godzić się na postawione warunki.

Godzić się ze smutnym losem, z jakimś faktem.

3. «dawać się łączyć, pozostawać w harmonii»

Jego żartobliwy nastrój nie godził się z powagą sytuacji.

4. przestarz. «wynajmować się do pracy, umawiać się o pracę»

Godzić się do malowania mieszkania, do prania, sprzątania, do kopania kartofli.

Godzić się do kogoś na niańkę, na kucharkę.

godzi się nieos.

«przystoi, należy, wypada, jest stosowne; można, wolno, trzeba (często z przeczeniem)»

Czy godzi się tak postępować?

Nie godzi się rzucać oszczerstw.