gość

m I, DB. \gośćścia; lm M. \gośćście, DB. \gośćści, N. \gośćśćmi

1. «osoba przybyła do kogoś w gościnę, w odwiedziny; zaproszony lub przygodny uczestnik przyjęcia, balu, imprezy rozrywkowej»

Miły, mile widziany gość.

Dostojny, honorowy, oficjalny gość.

Goście weselni.

Zaprosić, przyjmować gości.

◊ Nieproszony gość «osoba niepożądana w danym towarzystwie, gronie; intruz»

◊ Bywać, być, stać się u kogoś częstym, codziennym, stałym lub rzadkim gościem «odwiedzać kogoś, bywać u kogoś często, codziennie lub rzadko»

◊ Bywać, być rzadkim gościem we własnym domu «bardzo mało przebywać we własnym domu»

◊ Zapraszać, zaprosić kogoś w gości, przyjść, przyjechać do kogoś w gości (rzad. w goście) «zapraszać, zaprosić kogoś w gościnę, na przyjęcie, przyjść, przyjechać do kogoś w gościnę, na przyjęcie»

◊ posp. Z czym do gościa a. do gości «nie ma się czym chwalić, popisywać; zwrot używany w sytuacji, kiedy coś nie jest warte przedstawienia, pokazania, zademonstrowania»

□ Gość w dom, Bóg w dom.

□ Gość nie w porę gorszy Tatarzyna.

2. «klient w restauracji, kawiarni, hotelu, zakładzie usługowym, kuracjusz w zakładzie leczniczym, w miejscowości uzdrowiskowej, w pensjonacie; wczasowicz, wycieczkowicz»

Kawiarniani goście.

Pełno gości w pensjonacie, w uzdrowisku.

3. pot. «o kimś bliżej nie znanym, osobnik, facet, ktoś; także o kimś znanym, lekceważąco lub z innym zabarwieniem uczuciowym, wyrażonym w przydawce»

Fajny, klawy, równy z kogoś gość.

Jakiś gość zapytał go o drogę.

◊ posp. Bujanie gości «kłamstwo, nieprawda»