- gubić
- ndk VIa, \gubićbię, \gubićbisz, gub, \gubićbił, \gubićbiony1. «dopuszczać, żeby coś zginęło, tracić coś przez nieuwagę; upuszczać coś bezwiednie»
Gubić pieniądze, rękawiczki.
∆ Gubić krok, takt, rytm «maszerując, idąc, tańcząc mylić krok; grać, śpiewać nie w takt»∆ Gubić oczko (w robocie na drutach, szydełkiem) a) «niechcący zsunąć oczko z drutu (z szydełka) powodując błąd w robocie» b) «zamykać oczko dla skrócenia przerabianego rzędu»◊ Gubić myśl, wątek «zapominać o tym, co się myślało albo mówiło, nie móc się skupić, zebrać myśli»2. «doprowadzać kogoś do zguby, upadku, klęski; narażać kogoś na zgubę, śmierć»Gubi go własna lekkomyślność.
gubić się1. «tracić rozeznanie w terenie, nie móc znaleźć drogi»Gubić się w lesie.
2. «tracić orientację w jakiejś rzeczy, sytuacji, zagadnieniu»Gubić się w domysłach, w szczegółach.
3. «gubić, tracić siebie wzajemnie z oczu»Gubią się w tłumie.
4. «o przedmiotach: ginąć, przepadać, stawać się niewidocznym, zapodziewać się»Gubią się parasolki, rękawiczki.
5. strona zwrotna czas. gubić w zn. 2Gubi się przez lekkomyślność.
Słownik języka polskiego . 2013.