historia

ż I, DCMs. \historiarii; lm D. \historiarii (\historiaryj)

1. «dzieje, proces rozwoju życia społecznego lub przyrody, przebieg wydarzeń; nauka o dziejach»

Historia Polski.

Historia Ziemi.

Historia filozofii, nauki, sztuki, literatury.

Znajomość historii języka.

Odegrać pewną, wielką rolę w historii narodu.

∆ Historia choroby «dokument w szpitalu zawierający dane dotyczące przebiegu choroby pacjenta»

∆ daw. Historia naturalna «nauki przyrodnicze opisowe: zoologia, botanika, mineralogia»

2. «nauka o dziejach (narodu, narodów), także jako przedmiot nauczania; dzieło traktujące o dziejach»

Historia starożytna, średniowieczna, nowożytna, najnowsza. „Historia narodu polskiego" napisana przez A. Naruszewicza.

Profesor historii.

Studiować historię.

Mieć, dostać piątkę z historii.

Paleografia jest nauką pomocniczą historii.

◊ Przejść do historii «zostać uwiecznionym, upamiętnionym przez historyków; wsławić się, upamiętnić się»

3. «sprawa, zdarzenie, przygoda, scena, awantura; opowiadanie, opowieść o jakimś zdarzeniu»

Przykra, dziwna, głupia, śmieszna historia.

Historie o dzieciach, o życiu zwierząt.

Historie o duchach, upiorach.

Opowiadać ciekawą, niezwykłą, zabawną historię.

Robić, wyczyniać, wyprawiać jakieś historie.

Zdarzyła mi się, przytrafiła mi się niezwykła historia.

◊ Historia wyssana z palca «zdarzenie zmyślone, wymyślone»

◊ Ładna historia «nieprzyjemna, zaskakująca sytuacja»

◊ Niestworzone historie «rzeczy niezwykłe, nieprawdopodobne, fantastyczne, zmyślone»

◊ Zawsze, ciągle, wiecznie ta sama historia «o powtarzających się sytuacjach (zwykle ze zniecierpliwieniem); ciągle to samo»

4. tylko w lm, pot. «nadzwyczajności, niezwykłości»

Sukienka ozdobiona falbankami, zakładkami, historiami.

‹łac. z gr.›