indyczę

indyczę
n IV, D. \indyczęęcia; lm M. \indyczęęta, D. \indyczęcząt
«pisklę indyka»

Żarłoczne indyczę.

Karmić indyczęta.

Wykluło się pięć indycząt.


Słownik języka polskiego . 2013.

Игры ⚽ Поможем решить контрольную работу

Look at other dictionaries:

  • indyczę — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. n IVa, D. indyczęęcia; lm M. indyczęęta, D. indyczęcząt {{/stl 8}}{{stl 7}} pisklę indyka : {{/stl 7}}{{stl 10}}Indyczka wyprowadziła indyczęta na podwórze. {{/stl 10}} …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

  • jajo — 1. posp. Ktoś bez jaj «o kimś mało energicznym, niezaradnym życiowo»: Wymyślają sobie przezwiska. Jeśli któryś pracuje umysłowo, uznają go za faceta bez jaj. Cosm 7/1998. 2. posp. Ktoś z jajami «o kimś energicznym, przedsiębiorczym, z… …   Słownik frazeologiczny

  • indyczy — przym. od indyk Indycza ferma. Indycze jajko. Pisklęta indycze …   Słownik języka polskiego

  • jajo — n I; lm D. jaj 1. «żeńska komórka rozrodcza, komórka jajowa; u gadów i ptaków zawierająca żółtko i białko, otoczone mocną skórką zewnętrzną albo skorupką; potocznie: zwykle o jaju ptactwa domowego» Zapłodnione jajo. Żabie, żółwie jaja. Kurze,… …   Słownik języka polskiego

  • indyczy — Piegowaty jak indycze jajo zob. jajo 4 …   Słownik frazeologiczny

  • piegowaty — jak indycze jajo zob. jajo 4 …   Słownik frazeologiczny

  • marabut — m IV, DB. a, Ms. marabutucie 1. lm M. marabutuci, DB. ów rel. «w średniowieczu: członek bractwa bojowników muzułmańskich; później: muzułmański mnich pustelnik, głównie w płn. Afryce» 2. lm MB. y zool. «Leptoptilus crumeniferus, ptak z rodziny… …   Słownik języka polskiego

  • piegowaty — piegowatyaci «mający dużo piegów; pokryty piegami» Piegowata twarz. Piegowaty wyrostek. Piegowaty jak indycze jajo …   Słownik języka polskiego

  • pierze — n I zwykle blm 1. «pióra i puch pokrywające ptaka; upierzenie» Białe, szare, pstre pierze. Gęsi gubiły, roniły pierze. ◊ pot. Ni (to) z pierza, ni (to) z mięsa; ani z pierza, ani z mięsa «pogardliwie o człowieku, o którym nie można powiedzieć nic …   Słownik języka polskiego

  • pióro — n III, Ms. piórze; lm D. piór 1. «wytwór naskórka ptaków składający się z części dolnej (dudki) i górnej (stosiny), z której wyrastają w dwie strony gęste promienie, tworzące tzw. chorągiewkę; w lm upierzenie» Pióra ptasie puchowe, pokrywowe.… …   Słownik języka polskiego

Share the article and excerpts

Direct link
Do a right-click on the link above
and select “Copy Link”