- jeść
- ndk, jem, jesz, jedzą, jedz, jadł, jedli, jedzony1. «spożywać pokarmy przeżuwając i połykając»
Jeść chciwie, łapczywie.
Jeść ze smakiem, z apetytem.
Jeść obiad, śniadanie, kolację.
Jeść łyżką, widelcem, palcami.
Jeść z miski, z talerza.
Jeść przy stole.
◊ Jeść za dwóch, za dziesięciu; jeść aż się uszy trzęsą «jeść dużo i chętnie, mieć dobry apetyt»◊ Jeść z ręki «być powolnym, zgodnym, podporządkowywać się komuś»◊ Jeść łaskawy, cudzy chleb «być na czyimś utrzymaniu, żyć na czyjś koszt»◊ Nie jeść chleba darmo «zapracowywać na swoje utrzymanie, nie próżnować»◊ Jeść chleb z niejednego pieca «mieć wiele doświadczenia, wiele przeżyć»◊ Jeść oczami «wpatrywać się w coś uporczywie, z zachwytem»□ Za króla Sasa jedz, pij i popuszczaj pasa.2. pot. tylko w bezokoliczniku (w połączeniu z czasownikiem) «jedzenie, pożywienie; coś do jedzenia»Dajcie nam jeść.
Nosiła mu jeść na pole.
3. rzad. «o owadach: kąsać, gryźć, żądlić»Jadły ich komary.
przen. «męczyć, nie dawać spokoju, gnębić, dokuczać, nękać»Jadło go sumienie.
Słownik języka polskiego . 2013.