Kaleczyć rękę nożem, nogi niewygodnym obuwiem.
Kaleczyć bose stopy do krwi.
Kaleczył się przy struganiu.
Słownik języka polskiego . 2013.
kaleczyć — I {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. ndk VIIa, kaleczyćczę, kaleczyćczy, kaleczyćczony {{/stl 8}}– skaleczyć {{/stl 13}}{{stl 8}}dk VIIa {{/stl 8}}{{stl 7}} uszkadzać ciało, tkankę roślin przez cięcie, ukłucie, szarpanie, drapanie; zadawać rany, ranić,… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
kaleczyć — język, mowę «mówić niepoprawnie»: Madame (...) nigdy nie nauczyła się mówić dobrze po francusku i kaleczyła ten język w sposób dość bezceremonialny. A. Bobkowski, Szkice … Słownik frazeologiczny
kaleczyć język [mowę] — {{/stl 13}}{{stl 33}} mówić z błędami, przekręcać słowa, wymawiać niewyraźnie :{{/stl 33}}{{stl 10}}Uczył się polskiego dwa lata, ale nadal kaleczył język. {{/stl 10}} … Langenscheidt Polski wyjaśnień
kaleczyć się – skaleczyć się — {{/stl 13}}{{stl 33}} uszkadzać sobie ciało, najczęściej jakimś ostrym przedmiotem; ranić się, ulegać obrażeniom :{{/stl 33}}{{stl 10}}Skaleczyć się przy goleniu. Skaleczyć się nożem w palec. {{/stl 10}} … Langenscheidt Polski wyjaśnień
język — 1. pot. Biec, biegać, pędzić, gonić, latać, lecieć z wywieszonym językiem, posp. jęzorem, ozorem «iść, biec, biegać bardzo szybko (mimo zmęczenia), śpiesząc się, chcąc gdzieś zdążyć lub coś załatwić»: Tadzio lata z wywieszonym językiem i skupuje … Słownik frazeologiczny
mowa — 1. (Coś) odjęło komuś mowę, (coś) odebrało komuś mowę, głos; ktoś stracił mowę, głos a) «ktoś utracił zdolność mówienia wskutek choroby, urazu itp.»: Zakochany śpiewał pod jej oknem, a że Jadzia mieszkała na dziesiątym piętrze, po dwóch występach … Słownik frazeologiczny
gryźć — ndk XI, gryzę, gryziesz, gryź, gryzł, gryźli, gryziony 1. «ciąć, miażdżyć, rozrywać zębami; przyciskać, chwytać zębami, trzymać, obracać w zębach» Gryźć chleb, mięso. Pies gryzie kość. Gryźć palce z bólu. Gryźć wargi ze zdenerwowania. Koń gryzł… … Słownik języka polskiego
haratać — ndk I, harataćam, harataćasz, harataćają, harataćaj, harataćał, harataćany a. IX, harataćraczę, harataćraczesz, harataćracz pot. «bić, tłuc; niszczyć, kaleczyć, ranić» Haratać rower na wybojach. Haratać ręce o ostre kamienie. Miasto haratane… … Słownik języka polskiego
ciachać — ndk I, ciachaćam, ciachaćasz, ciachaćają, ciachaćaj, ciachaćał, ciachaćany ciachnąć dk Va, ciachaćnę, ciachaćniesz, ciachaćnij, ciachaćnął, ciachaćnęła, ciachaćnęli, ciachaćnięty, ciachaćnąwszy, pot. «ciąć, krajać, rąbać; uderzać, zwłaszcza… … Słownik języka polskiego
haniebnie — haniebnieej 1. «w sposób haniebny, hańbiący; sromotnie, niesławnie, niecnie, nikczemnie» Oszukać, zdradzić kogo haniebnie. Najhaniebniej okłamać kogo. Zginąć haniebnie na szubienicy. 2. «w wielkim stopniu, bardzo, ogromnie (dziś tylko w… … Słownik języka polskiego
