- kierować
- ndk IV, \kierowaćruję, \kierowaćrujesz, \kierowaćruj, \kierowaćował, \kierowaćowany1. «zwracać, prowadzić, wysyłać kogoś, coś gdzieś, do kogoś, do czegoś, ku czemuś»
Kierować chorego do lekarza, na badania, na komisję.
Kierować statek do portu.
Kierować lornetkę na określony obiekt.
Kierować ostrze broni, lufę karabinu w pierś wroga.
Kierować do pracy, do szkół zawodowych.
Kierować pretensje, skargi, sprawę do komisji rozjemczej.
◊ Kierować (pierwsze) kroki gdzieś, np. do domu, do wsi, do znajomych «iść w określone miejsce»◊ Kierować uwagę, rozmowę na coś «zwracać uwagę na określone sprawy, nadawać rozmowie określony tok»2. «sterować czymś, regulować czynność, ruch czegoś za pomocą specjalnego urządzenia»Kierować koniem, pojazdem mechanicznym.
3. «wytyczać drogi działania, rządzić kimś, czymś, stać na czele»Kierować pracą danego zespołu ludzi, pracami badawczymi, przedsiębiorstwem, walką, wychowaniem.
◊ Kierować czyimiś krokami «dawać komuś wskazówki, kształcić, pouczać kogoś»przen. «powodować, być przyczyną działania, postępowania»Kierowała nim ambicja, ciekawość.
Postępowaniem jego kierowała litość.
kierować się1. «iść, zmierzać w określonym kierunku»Kierować się nad rzekę, w stronę lasu, do drzwi, do wyjścia.
2. «powodować się czymś, postępować według czego»Kierować się rozsądkiem, rozumem, uczuciem.
Słownik języka polskiego . 2013.