- klin
- m IV, D. -a, Ms. \klinnie; lm M. -y1. «kawałek drewna lub metalu, element w postaci bryły ograniczonej z dwu stron powierzchniami zbieżnymi, używany do rozszczepiania twardych materiałów, służący jako maszyny proste (np. ostrze noża), do łączenia przedmiotów itp.»∆ techn. Klin nastawczy «klin stosowany w połączeniach części maszyn, gdy trzeba ustalić ich wzajemne położenie lub gdy siła działająca na połączenie zmienia kierunek działania»◊ pot. Wbić komuś, zabić komuś (sobie) klina w głowę «zaniepokoić kogoś jakąś sprawą, zmuszając do uporczywego myślenia o tym; nie móc się uwolnić od myśli o czymś»◊ Wbić klin a. klina między kogoś «poróżnić, pokłócić kogoś»◊ Klin klinem (wybijać) «zwalczać podobne podobnym, starać się usunąć coś stosując środek podobny do przyczyny istniejącego a niepożądanego stanu»2. «kawałek ziemi, materiału itp. w kształcie trójkąta»
Przykrajać, ułożyć, wyciąć materiał w kliny.
∆ Spódnica w kliny «spódnica uszyta z klinów materiału»∆ meteor. Klin wysokiego ciśnienia «wydłużona strefa wysokiego ciśnienia o izobarach nie zamkniętych, zalegająca między dwoma układami niskiego ciśnienia»3. druk. «w linotypach: rozpórka metalowa do justowania wiersza albo przyrząd rozpórkowy do zamocowania składu zecerskiego przy sporządzaniu formy drukarskiej»4. mat. «pięciościan o podstawie prostokątnej, dwóch ścianach będących trójkątami równoramiennymi oraz dwóch pozostałych ścianach będących trapezami równoramiennymi»∆ Klin kulisty «część kuli zawarta między połówkami dwóch przecinających się wielkich kół»5. lotn. «w czasie lotu zespołowego jeden z szyków samolotów, w którym samoloty w jednakowych odstępach formują dwa boki trójkąta równoramiennego, wierzchołkiem do przodu»6. wojsk. «szyk klinowy»
Słownik języka polskiego . 2013.
