- kołek
- m III, D. \kołekłka, N. \kołekłkiem; lm M. \kołekłki1. «podłużny kawałek ociosanego drewna; cienki pręt, gładki sworzeń drewniany lub metalowy, stanowiący czasem element konstrukcyjny jakiegoś mechanizmu»
Kołki do namiotu.
Kołki w płocie.
Drzwi podparte kołkiem.
Powiesić płaszcz na kołku.
Wbić kołek w ziemię.
◊ Ktoś sam, samotny jak kołek (w płocie) «ktoś bardzo samotny, zupełnie sam»◊ Zawiesić coś na kołku «przestać się czymś zajmować, interesować»◊ Coś (ubranie) wisi na kimś jak na kołku «jakieś ubranie jest dla kogoś zbyt luźne, obszerne, nie dopasowane»◊ pot. Ciosać komuś kołki na głowie, posp. na łbie «pozwalać sobie na wszystko wobec kogoś, dręczyć, maltretować kogoś psychicznie»◊ Siedzieć, stać kołkiem a. jak kołek «nie ruszać się z miejsca»◊ Język komuś kołkiem (w gębie) staje «ktoś nie może mówić, wydać głosu»□ Nowe sitko na kołek a. na kołku «ktoś znalazł sobie nowy przedmiot zainteresowania»2. «w muzycznych instrumentach strunowych: drewniana lub metalowa wtyczka do naciągania strun»3. zwykle w lm, rzem. «rodzaj drewnianych gwoździków szewskich do przybijania podeszew i obcasów; szpilki»
Słownik języka polskiego . 2013.