asonans

asonans
m IV, D. -u, Ms. \asonanssie; lm M. -e
lit. «rym niedokładny, polegający na identyczności, współbrzmieniu samych tylko samogłosek, występujących w jednej albo w dwóch końcowych sylabach rymowanych ze sobą wersów (np. żłobu - zmroku)»
∆ Asonans wzmocniony «asonans, w którym cała ostatnia sylaba rymowanych wersów jest identyczna (np. skuta - Zygmunta); częsty w poezji polskiej»
‹fr.›

Słownik języka polskiego . 2013.

Игры ⚽ Поможем сделать НИР

Look at other dictionaries:

  • asonans — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. mnż I, D. u, Mc. asonanssie; lm M. e {{/stl 8}}{{stl 7}} rym niedokładny, oparty na identyczności samogłoskowej ostatnich (jednej albo dwu) sylab rymujących się ze sobą wyrazów, np. drzewo – echo <fr.> {{/stl 7}} …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

  • asonans — is., ed., Fr. assonance Aynı aksanı veren ünlüyü ondan sonra veya önce gelen ünsüzü dikkate almadan her dizenin sonunda tekrarlama biçiminde yapılan uyak …   Çağatay Osmanlı Sözlük

  • asonansowy — «tworzący asonans, będący elementem asonansu; składający się z asonansów» Rym asonansowy. Sylaby, wyrazy asonansowe. Wiersz asonansowy …   Słownik języka polskiego

Share the article and excerpts

Direct link
… Do a right-click on the link above
and select “Copy Link”