- krętacz
- m II, DB. -a; lm M. -e, DB. -y«człowiek nie mówiący prawdy, używający wykrętów, wybiegów»
Bezczelny krętacz.
Krętacz jakiego świat nie widział.
Słownik języka polskiego . 2013.
krętacz
Look at other dictionaries:
krętacz — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. mos V, lm M. e, D. y {{/stl 8}}{{stl 7}} ten, kto posługuje się krętactwami, kłamie, oszukuje : {{/stl 7}}{{stl 10}}Podły, cyniczny krętacz. Jedni widzą w nim obrotnego przedsiębiorcę, inni – oszusta i krętacza. {{/stl… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
przechera — I {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. mos VIIa, CMc. przecheraerze {{/stl 8}}{{stl 7}} mężczyzna przebiegły, chytry, przewrotny, sprytny; krętacz, oszust {{/stl 7}}{{stl 20}} {{/stl 20}} {{stl 20}} {{/stl 20}}przechera II {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. ż Ia, CMc.… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
cygan — m IV, DB. a, Ms. cygannie; lm M. cygannie, DB. ów 1. Cygan «człowiek z koczowniczego plemienia indoeuropejskiego, rozproszonego w Europie i Azji» Obóz, tabor Cyganów. Czarny jak Cygan. □ Dla kompanii (dla towarzystwa) dał się Cygan powiesić. 2.… … Słownik języka polskiego
krętacki — przym. od krętacz Krętacki charakter … Słownik języka polskiego
krętaczka — ż III, CMs. krętaczkaczce; lm D. krętaczkaczek forma ż. od krętacz … Słownik języka polskiego
kuglarz — m II, DB. a; lm M. e, DB. y ( ów) przestarz. «człowiek demonstrujący sztuki oparte głównie na zręczności i szybkości; sztukmistrz, magik; dawniej także aktor kierujący ruchami marionetek» przen. «matacz, krętacz, oszust» ‹niem.› … Słownik języka polskiego
matacz — m II, DB. a; lm M. e, DB. y ( ów) pot. «człowiek postępujący nieuczciwie, wykrętnie, używający wybiegów, podstępów, kłamstw; szalbierz, krętacz» Cyniczny, obłudny matacz. Zdemaskować matacza … Słownik języka polskiego
niesłychany — «taki, o którym się nie słyszało; nadzwyczajny, niezwykły, niebywały, niespotykany» Niesłychana pamięć. Niesłychany krętacz. To niesłychane taka awantura! Zbrodnia to niesłychana, pani zabija pana. (Mickiewicz) … Słownik języka polskiego
przechera — m a. ż odm. jak ż IV, CMs. przecheraerze; lm MB. przecherary, D. przecherarów a. przecheraer (także B. przecherarów tylko o mężczyznach) przestarz. «człowiek chytry, przebiegły, sprytny, przewrotny; krętacz, obłudnik» … Słownik języka polskiego
szachraj — m I, DB. a; lm M. e, DB. ów (szachrajai) pot. «ten, kto szachruje; oszust, krętacz» ‹z niem.› … Słownik języka polskiego
